Thomas J Price geeft Rotterdam een nieuw gezicht

De jonge donkere vrouw van de Britse kunstenaar Thomas J Price toont Rotterdam anno 2023: jong, urban en divers. Het beeld werd vrijdag onthuld voor het centraal station, maar kreeg meteen veel kritiek. Heeft Rotterdam nog wel ambities met kunst?

In de black lives matter protesten van 2020 werden wereldwijd slavenhandelaren en andere kolonialisten van sokkels getrokken. De protestanten rekenden af met de helden van vroeger. Ons straatbeeld wordt bepaald door beelden van witte mannen. Waar zijn de beelden van vrouwen en mensen van kleur?

Thomas J Price

Stichting Droom en Daad, het filantropische fonds van de Rotterdamse familie Van der Vorm, kocht daarom een beeld van een jonge donkere vrouw. Vorige week kreeg het beeld “Moments contained” een prominente plaats voor het centraal station. Niet op een sokkel of voetstuk, de vrouw op Nikes staat gewoon op de grond.

Het beeld is vier meter hoog en onderdeel van een serie beelden, die Price van gewone mensen maakte. Het past in een grote trend binnen de beeldende kunst, waarin representatie van vergeten groepen centraal staat. Kehinde Wiley maakt bijvoorbeeld schilderijen van zwarte mensen als koningen en machthebbers.

Kritiek

Maar het beeld is nog niet geplaatst of de kritiek zwelt al aan. NRC columnist Rosanne Hertzberger snapt niet dat zwarte vrouwen een beeld nodig hebben, de Volkskrant trekt de bedoelingen van de financiers in twijfel en ondertussen gaan op sociale media talloze racistische bijnamen rond. Zoals bij iedere poging tot inclusie en diversiteit blijkt een deel van Nederland nog moeite te hebben te veranderen.

Toch komt voortaan iedere bezoeker van het centraal station oog in oog te staan met de reuzenvrouw. Het geeft de gewone Rotterdammer een gezicht en zorgt voor discussie over wie onze nieuwe helden zijn. Het beeld is daarmee relevant in deze tijd van polarisatie, racisme en onbegrip.

Rotterdam

Rotterdam en kunst is de afgelopen jaren geen gelukkige combinatie geweest. Een beeld van twee wereldbollen van Olafur Eliasson was “te duur” voor het stationsplein. Ook is er nog steeds geen geld gevonden voor een ambitieuze verbouwing van Museum Boijmans, waardoor de plannen steeds teleurstellender worden. Ondertussen liggen ze zelfs helemaal stil. Rotterdam lijkt een kunststad zonder ambitie.

Maar na jaren vertraging heeft Rotterdam nu eindelijk een beeld op het stationsplein. Misschien kunnen ook de verbouwingsplannen van Museum Boijmans van Beuningen met lef en ambitie zou worden aangepakt. Wie weet is dit beeld dan een eerste stap is naar een ambitieus en kunstminnend Rotterdam.