Wat als verdronken tot slaaf gemaakten op de oceaanbodem zouden verder leven? Ellen Gallagher presenteert in het Stedelijk Museum een utopische wereld vol symboliek. Haar schilderijen laten een kleurrijke en hoopvolle toekomst zien.
Ellen Gallagher woont en werkt afwisselend in New York en in Rotterdam. Haar schilderijen hangen in het MoMA, de Tate Modern en het Centre Pompidou. Vorig jaar schitterde ze op de Whitney Biennale in New York. Kortom ze is wereldberoemd. Toch was er tot op heden geen enkel Nederlands museum dat een solo-tentoonstelling aan haar werk wijdde, ondanks dat ze al 20 jaar in Nederland woont.
Black Atlantis
Het Stedelijk Museum biedt Gallagher nu eindelijk een podium. De tentoonstelling in Amsterdam opent met een schilderij van de Franse impressionist Paul Cézanne. Het werk toont Scipio, een tot slaaf gemaakte Afrikaanse man, wiens rug gegeseld is. Scipio staat symbool voor de vele Afrikanen, die naar Amerika werden getransporteerd om te werken op de plantages. Op de overvolle schepen kwamen naar schattingen ongeveer 1,8 miljoen mensen om het leven.
Zwangere vrouwen werden op de schepen niet getolereerd. Ze werden overboord geduwd of sprongen zelf. Hieruit ontstond de mythe dat de zwangere vrouwen op de oceaanbodem een nieuwe wereld schiepen. In het dit Black Atlantis was er geen slavernij of racisme, het was een paradijselijk onderwaterrijk. In het Stedelijk Museum zijn nu zeven schilderijen te zien die Gallagher maakte over Black Atlantis.
Symbolen
De mythische onderwaterwereld van Gallagher is rijk aan kleur en symboliek. We zien de zwarte drenkelingen als een soort Afrikaanse maskers over de schilderijen zweven. De ogen zijn groot en doen soms denken aan aliens. Of is het een verwijzing naar de racistische afbeeldingen uit de vorige eeuw? Het is deze mengelmoes van mythe, fantasie en historische betekenis, die de werken zo rijk maakt.
Maar de kracht van Gallagher’s werk zit hem in de structuur van de schilderijen. Ze combineert verschillende lagen van verf, papier, metaal en zelfs rubber, waardoor een soort koraallandschap ontstaat. Iedere laag in een eigen kleur en structuur. Gallagher daagt je zo uit om langer te kijken, dan de paar seconden die de gemiddelde museumbezoeker aan een schilderij schenkt.
Stedelijk Museum
Vorig jaar hingen twee werken van Ellen Gallagher in de Kunsthal voor de geweldige tentoonstelling “Into the black fantastic” en nu is haar werk dus te zien in het Stedelijk Museum. Waarom heeft het zolang geduurd voordat de Nederlandse musea haar werk hebben ontdekt? Zelfs nu worden maar zeven schilderijen getoond. De solo-tentoonstelling in het Stedelijk Museum smaakt naar meer en roept de vraag op: “Welke andere kunstenaars zien we nog meer over het hoofd?”
Musea zitten op grote schaal in geldproblemen. De komende jaren is er dus minder budget is voor dure blockbuster-tentoonstellingen. Laat musea daarom eens in eigen land kijken naar welke kunstenaars meer aandacht verdienen. Misschien hebben we dan niet meer het MoMA of de Tate nodig om talent uit Nederland te herkennen.
Tentoonstellingen in 2023:
Kees van Dongen (Singer, Laren) – Brave New World (Fundatie, Zwolle) – Vermeer (Rijksmuseum, Amsterdam) – Sofonisba Anguissola (Rijksmuseum Twenthe, Enschede) – Bentvueghels (Centraal Museum, Utrecht) – Rembrandts tijdgenoten (Hermitage, Amsterdam) – Primitieven (MORE, Gorssel) – Henry Moore (Beelden aan Zee, Scheveningen) – Jaren 20 (Kunsthalle, Bonn) – Hollandse Meesters (Arp Museum, Rolandseck) – Van Gogh in Auvers (Van Gogh, Amsterdam), Futurisme (Kröller-Müller, Otterlo) – Ode aan Antwerpen (Catharijneconvent, Utrecht) – Patricia Kaersenhout (Bonnefanten, Maastricht) – Made in Paris (Folkwang, Essen) – Middellandse Zee (Singer, Laren) – Soutine (K20, Düsseldorf) – Hilma af Klint (Kunstmuseum, Den Haag) – Ai Weiwei (Kunsthal, Rotterdam) – Anselm Kiefer (Voorlinden, Wassenaar) – Aan de Seine (Van Gogh, Amsterdam) – Mummieportretten (Allard Pierson, Amsterdam) – Familie Brueghel (Noordbrabants, Den Bosch) – Oekraïne (Fundatie, Zwolle) – Derde Rijk (Museum Arnhem) – Ellen Gallagher (Stedelijk, Amsterdam) – Dieric Bouts (Museum M, Leuven)
The post Ellen Gallagher duikt naar Black Atlantis appeared first on KunstVensters.